W pewnym momencie zaczęło mi brakować rodzinnych stron, ludzi, kontaktu z naturą, moich korzeni. Włodawskiej swojskości, gościnności, przyjęcia z otwartymi ramionami. Zaczęłam tęsknić za Włodawą. I to był poważny dylemat: czy Lublin, czy Włodawa? Wyszło, że moje miejsce na ziemi jest tutaj, we Włodawie. Wśród tych ludzi, wśród tej kultury, wśród tej tradycji – Rozmowa z Julitą Fajks, muzykologiem i fotografem z Muzeum – Zespołu Synagogalnego we Włodawie
- Korzenie rodzinne?
– Ojciec to rodowity Włodawiak. Dziadek pochodził w okolic miejscowości Świerże, gdzie osiedlili się osadnicy niemieccy. Stąd moje niemieckie nazwisko. Natomiast babcia mieszkała w Tomaszówce za Bugiem. Z kolei mama pochodzi z niewielkiej wsi Hańsk. Tam przez rok mieszkałam, bardzo często przyjeżdżałam do babci i dziadka w Hańsku. Jeśli chodzi o moją miłość do Włodawy i Polesia, to tam wszystko się zaczyna. Stała tam najpierw stara, drewniana chatynka z okólnikiem, stodołą, oborą. Dziadkowie dom rozbudowali. To było moje pierwsze miejsce na ziemi.
- Gdzie rodzice się poznali?
– W kościele w Hańsku. Mama miała na sobie piękny, czerwony płaszczyk, który utkwił w głowie mojemu ojcu. Postanowił odszukać dziewczynę w czerwonym płaszczyku.
Dalszą część wiadomości znajdą Państwo na stronie Dziennika Wschodniego.
To przecież koniec świata gdzie nie da się żyć dla ludzi jedynie dla wron, ale będąc na “państwowym” trzeba widocznie to zachwalać
Kawek i gawronów.Wrony u nas rzadkie jak porządne władze samorządowe.
Rodowity Włodawiak????????????????????????
Co za głupie komentarze. Jednemu “wielki świat” więc “GO” innemu Włodawa, każdy możne sam wybrać. Nie zagłębiam się w powody takich decyzji, podejmowane są w różnych sytuacjach życiowych, w różnym wieku – po co te złośliwości?
Złośliwości i sarkazm to sól życia niektórych Włodawian.
bo polak zawistny jest, zazdrosny i mściwy, a nie daj Boże co by komuś się powiodło i chciało coś dobrego zrobić. Sukces sąsiada boli. Modlitwa Polaka z “Dzień świra”…